ლი­ბე­რა­ლუ­რი კონ­სტი­ტუ­ცია მო­ითხოვს გან­ხორ­ცი­ელ­ებ­ას სუბ­კონსტი­ტუ­ცი­ურ წყო­ბა­ში. თა­ვი­სუფ­ლე­ბის კონ­სტი­ტუ­ცი­ის­მი­ერი და­პი­რე­ბა უნ­დაშეს­რულ­დეს კა­ნონ­შე­მოქ­მე­დე­ბი­სა და სა­მარ­თალ­გა­მო­ყე­ნე­ბის დო­ნე­ზე აღ­მას­რულე­ბე­ლი და სა­სა­მარ­თლო ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მი­ერ; მხო­ლოდ მა­შინ შეძ­ლებს კონსტი­ტუ­ცი­ური სა­მარ­თა­ლი, შე­ას­რუ­ლოს თა­ვი­სი ფუნ­ქცია, რომ იყ­ოს სა­ხელ­მწიფოს ორ­გა­ნი­ზე­ბი­სა და სა­ხელ­მწი­ფო­სა და მო­ქა­ლა­ქე­ებს შო­რის ურ­თი­ერ­თო­ბის საფუძ­ვე­ლი და შე­იძ­ინ­ოს ღი­რე­ბუ­ლი მნიშ­ვნე­ლო­ბა მთე­ლი მარ­თლწეს­რი­გის­თვის.მარ­თლწეს­რი­გის ეს კონ­სტი­ტუ­ცი­ური შეღ­წე­ვა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი გა­მოწ­ვე­ვე­ბისწი­ნა­შე აყ­ენ­ებს „ახ­ალ­გაზ­რდა“ კონ­სტი­ტუ­ცი­ებს, რო­გო­რიც იყო გერ­მა­ნი­ის ფე­დერა­ცი­ული რეს­პუბ­ლი­კის კონ­სტი­ტუ­ცია 1949 წლის შემ­დეგ და რო­გო­რიც არ­ის საქარ­თვე­ლოს კონ­სტი­ტუ­ცია ახ­ლა.